Op 10 oktober trokken we met ons drieën (Yentl, Siel en Sarah) richting Billiton te Onverdacht. Gedurende zeven dagen hebben we gelogeerd op plantage Onoribo, op fietsafstand gelegen van ons onderzoeksproject. Tijdens deze week hebben we kunnen proeven van het dagelijkse leven op de plantage en kennis gemaakt met de mensen en plaatsen nabij ons project.
Meteen raakten we vlot aan de praat met de vriendelijke buurtbewoners. Op onze eerste avond nam Monique - onze huisbazin - ons meteen mee naar het Feest van de Marrons in Paranam. Hier werden wij - de witte pieren of bakra’s - meteen getrakteerd op het lokale Parbo bier en proefden we van de lokale specialiteit: bakabana’s! Tijdens deze festiviteiten werd er ondermeer een Miss Marron verkozen, hier won een 12-jarig meisje met heupbewegingen waar wij maar van kunnen dromen.
De volgende dag begon onze intensieve week reeds vroeg. Een typerende onderzoeksdag bestond uit vele opmetingen, foto’s, observaties, interviews... Zoveel mogelijk informatie verzamelen over de Billitonezen - zo noemen ze zichzelf - was en is ons doel. Net dankzij het feit dat wij ter plekke verbleven, verdrievoudigde onze informatie van ons onderzoek. Onze dagen sloten we vaak af in de hangmatten in ons tuintje, ‘s avonds konden we genieten van een knorconcert van de varkens (lees: zwijnen) van onze buren.
Het leven op de plantage was toch heel anders dan het leven in de stad. Dit in een héél positieve zin, iedereen zwaaide steeds goedendag en sloeg een babbeltje met ons. Dit heel vaak uit nieuwsgierigheid naar ons project! Iedereen ter plekke had vaak een connectie met Billiton en/of het stafdorp en arbeidersdorp, dit maakte iedere gesprek heel interessant en een nuttige bron.
Om een voorbeeld te geven van de gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen ter plekke: de tweede avond werden we meteen uitgenodigd op de verjaardag van een 15-jarig meisje. Zo wisten we meteen onze zaterdagavond te vullen en kregen we een 'partybus' en héél véél eten er gratis en voor niets bij.
Tijdens onze onderzoekswerk hebben we ons voornamelijk gefocust op het stafdorp. Dankzij Hateem en zijn drone kregen wij een andere kijk op het stafdorp en hele mooie luchtbeelden. Ook ontdekten we dat er vier types stafwoningen waren (telkens drie of vier slaapkamers in een L of Z vorm), twee dubbelwoningen, een directeurswoning, twee logeergebouwen en een lagere school. Het recreatiegebouw, het kleedkamerhuisje, de bibliotheek, de tennisvelden en het zwembad hebben ook geen geheimen meer voor ons. Samen met onze vrienden de vleermuizen - die talrijk in de gebouwen wonen - hebben we deze ruimtes één voor één op opgemeten (vaak met de nodige gillen). Naast de vleermuizen kwamen we nog op het terrein van de poema’s en tijgers. Al hebben ze zich (gelukkig) niet laten zien aan ons. De kapucijnaapjes daarentegen kwamen we op meerdere dagen tegen.
Op één van de laatste dagen kwamen we in contact met Opa Herman. Hier mochten we door al zijn foto’s snuisteren en vonden we een rijke bron aan historische beelden van activiteiten tijdens het Billiton tijdperk. Verder maakten we nog een ontdekkingstocht door de mijnen, dit zowel rijdend, wandelend als plonzend.
Op de laatste avond brachten Maurane en Cianca ons een bezoek uit Paramaribo. In plaats van een boeket bloemen kregen we heel veel groenten (dat hadden we toch wel gemist). We maakten samen een uitstap naar Parabello, dit zijn uitgemijnde mijnen waar je kon zwemmen en relaxen.
Sinds vorige maandag zijn we over de helft van ons Surinaams avontuur. We zijn heel erg dankbaar voor alle verkregen informatie en mensen die we hebben leren kennen. Zonder hun hulp en medewerking zouden we niet zo ver staan in ons onderzoek. We hopen om nog veel te blijven ontdekken zodat we een zeer mooi resultaat kunnen bekomen en dit kunnen delen met al deze lieve mensen die ons zo met open armen hebben ontvangen.
Veel liefs!